Où se trouve le cœur, là est la maison

(première partie)

Bonsoir tout le monde !

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat heb geschreven. Mijn laatste verhaaltje dateert van 5 december. Die sinterklaasavond ging zonder veel spektakel aan mij voorbij. De volgende ochtend vond ik tot mijn verbazing wel een doosje met allemaal cadeautjes voor mijn deur: een verassing van Sinterklaasje Mareike (mijn huisgenootje). In Duitsland vieren ze namelijk ook een soort van Sinterklaas, maar dan op 6 december. Ze hebben er ook een zwarte piet, maar die heet daar ‘Knecht Ruprecht’. Wat ik best hilarisch vond en ze vermijden er een hoop gedoe mee. Parijs was inmiddels compleet in kerstsferen gehuld, overal schoten kerstbomen en lichtjes uit de grond en alles zag er heel gezellig uit. Op een ochtend kwam ik terug van school en liep ik nietsvermoedend bij ons door de gang toen ik het ineens zag: een kerstboom met versiering en al in het gemeenschappelijke keukentje op onze gang. Een boom die verdacht veel leek op de kerstbomen die ik net voor het Pantheon had zien staan… Het hele keukentje werd in beslag genomen door de boom en er lag een dik spoor van naalden van het keukentje, de trap af, naar de buitendeur. Ik denk dat een aantal studenten zich ’s nachts bedachten dat het keukentje wel wat sfeer kon gebruiken…(deze boom staat er nu overigens nog).

Helaas moest ik nog steeds een hele hoop studeren op dat moment. Ik moest een essay schrijven over de verklaring van de staat Israël, waarvoor ik 20 kilo aan boeken in huis had gehaald. Die vrijdagavond had ik een instortmomentje. Met weer een weekend in mijn eentje op mijn kamertje studeren in het vooruitzicht werd het me allemaal even te veel. Toen ik net dacht dat ik alles weer onder controle had, ging ik skypen met pap en de rest en kwamen de tranen weer. Maar ik was blij dat het er even uit kwam. Je verdriet maar blijven wegdrukken kan niet altijd goed blijven gaan natuurlijk. Ik heb dit wegdrukken wel bewust gedaan de afgelopen maanden, omdat ik anders niet in staat was geweest om hier iets te kunnen doen.

Die laatste twee weken stonden alleen maar in het teken van de studie. De essay kreeg ik niet af en heb ik afgeraffeld ingeleverd. Gelukkig was het laatste weekend mijn huisgenootje ook thuis die ook enorm veel moest leren, dus het was fijn dat we in hetzelfde schuitje zaten en ik een keer geen eenzaam leerweekend had. De momenten dat we niet serieus bezig waren (en dat waren er nogal wat) lagen we helemaal dubbel om YouTube filmpjes (zo liet ik haar de kabouterdans van onze Belgische vrienden zien) en zochten we de Franse vertaling van allemaal grappige woorden op. En zo ging met een heleboel studeren ook het laatste weekend voorbij.

De maandag had ik mijn eerste en enige presentatie. Het ging over de gebeurtenissen van mei 1968. Ik wist hier eigenlijk niks van, dus het was wel een uitdaging om over deze beroemde Franse gebeurtenis te vertellen voor een klas vol Fransen. Maar uiteindelijk ging het gelukkig goed. De woensdag zou ik naar huis gaan. Inmiddels was ik behoorlijk klaar met het harde werken voor school. Die ochtend had ik om 8 uur nog een toets en om 11 uur nog een deadline voor een essay, dus ik heb praktisch de hele laatste nacht doorgewerkt. Uiteindelijk had ik beide dingen af en was ik er redelijk tevreden over. ‘S Middags ben ik nog even volgens onze traditie sushi gaan eten met Céleste en Camille, om ze daarna een fijne vakantie te wensen en mijn spullen bij elkaar te rapen. Op naar de Thalys: eindelijk naar huis.

Drie uur later stond ik weer op Nederlandse bodem. Ik werd al meteen blij van al het Nederlandse gebabbel in de trein en in Rotterdam kreeg ik een glimlach op mijn hoofd van alle NS-treinen die ik daar zag (voor het eerst, en waarschijnlijk ook voor het laatst dat ik daar blij van werd ;)). Pap en Thijs kwamen me ophalen van Schiphol en na een paar wijntjes met oom Frank en oma sliep ik die nacht eindelijk weer in mijn heerlijke eigen bedje. De dag erna kwam Henk ook richting ’t Harde en het was natuurlijk super om hem weer te zien na zo’n tijd! Mijn tante Floor en oma kwamen eten en het werd een gezellige avond. Op vrijdag heb ik een kopje koffie gedronken bij mijn oudste vriendinnetje Madeleine in Zwolle, om daarna wederom mijn spullen te pakken, want vrijdagnacht vertrokken we richting de Franse Alpen voor onze traditionele familiewintersport.

Het werd, net als altijd, weer een heel gezellige week. Dit jaar was het extra leuk dat echt iedereen met elkaar op trok, van jong tot oud skieden we overdag en deden we ’s avonds spelletjes. En natuurlijk kletste ik ook tot diep in de nacht met mijn nichtjes ;) Het was ook erg dubbel, omdat mamma er voor de eerste keer niet bij was. Het is haar familie en ze genoot altijd enorm van de wintersport. De eerste dag had ik het daar vooral even heel moeilijk mee. Maar het was ook mooi om dit met de familie te kunnen delen, ze hebben toch allemaal op hun manier hetzelfde meegemaakt. Met kerst deden we een cadeautjesspel met z’n allen (meer dan 40 mensen), wat een gezellige chaos werd en waarvoor iedereen zijn mooiste kleren had aangetrokken. Het lukte ons zelfs om een groepsfoto te maken met (bijna) iedereen erop. Met kerst viel er ook enorm veel sneeuw, wat altijd handig is als je wil skiën (overigens wel een uitdaging als je niet zo heel fit in de benen bent ;)).

Ik had ook weer een prachtig dat-heb-ik-weer-momentje die week. Ik stapte samen met een aantal anderen uit de bus aan het eind van de skidag. Mijn neefje Klaas gooide (zoals zeer vaak) een sneeuwbal naar mij die ik probeerde te ontwijken. Voordat ik wist wat er gebeurde, donderde er een 3 meter hoge kerstboom op mijn kop (inclusief pak sneeuw en lampjes). Ooggetuigen vertelden later dat die boom al heel scheef hing (had ik niet gezien: Klaahaas!) en dat ik met mijn ski de lampjes had meegesleurd. Gelukkig had ik mijn helm nog op en waren de mannetjes van de gemeente ter plaatse om het gevaarte van mijn kop te verwijderen, want hij was best wel zwaar! Dit leverde natuurlijk allemaal een hoop hilariteit op en niemand durfde daarna nog naast mij te lopen.

Die week miste ik Henk wel heel erg bij al deze gezelligheid. Op dat moment werkte hij op Schiermonnikoog en hij zou pas oudejaarsdag richting mijn huis komen. Dat vond ik te lang wachten, dus nadat wij zaterdag terugkwamen, vertrok ik zondag richting Schiermonnikoog. Ik had hem niks verteld en had enorme lol met mezelf dat ik daar op die boot zat. Op het eiland belde ik Henk op om hem te melden waar ik was. Ik heb weer wat punten gescoord begrijpen jullie wel! ;) Helaas had hij afgesproken die dag voor het personeel van de winkel waar hij werkt oliebollen te bakken. Dat bleken 300 oliebollen te zijn en dat bakken gebeurde buiten: had ik mijn wintersportkleren maar aangehouden! 3 uur later was ik een ijsblokje in de vorm van Annemiek, maar het was ook wel weer gezellig. De dagen erna moest hij natuurlijk werken, maar ik was toch blij dat ik ben gegaan, we waren in ieder geval samen.

Op oudejaarsdag vetrokken we samen richting ‘t Harde met onderweg een privé vuurwerkshow boven de Groningse weilanden. Bij mij thuis wachtten de zelfgemaakte pizza en oliebollen op ons. Henk, Dina en de vijf Vlietjes deden die avond spelletjes tot 12 uur om daarna met alle buren naar het vuurwerk te kijken. De broertjes en zusje gingen naar ‘de tent’ in Elburg en wij bleven nog eventjes kletsen. ’s Nachts kwamen dan toch weer de tranen, maar dat had ik ook wel verwacht bij deze jaarwisseling. Het is toch het symbolische afsluiten van het jaar 2013, wat inderdaad een groot ongeluk voor ons meebracht. Gelukkig was Henk bij me en voelde ik me daarna weer beter.

Het nieuwe jaar lijkt me een mooi begin van het vervolg op deze blog. Een jaar dat voor mij vooral nog een heel groot wit papier is en waar hopelijk een paar hele mooie verhalen op zullen komen.

Bonne année!

Bisous,

Annemiek