A la maison! (Deel 2)

Bonsoir!

Aangezien sommigen niet konden wachten op het vervolg: hier deel 2 ;)
Ik zal het de volgende keer over mijn verjaardag hebben, maar ik wil iedereen enorm bedanken voor alle lieve berichtjes! (en waarschijnlijk ook voor de kaarten, maar daar kon ik nog niet bij want de deur van de postvakken zat op slot: go Fransen!)

Ik was gebleven bij de auto. (let op dit wordt een goed verhaal, alleen iets minder goed voor mijn vaders portemonnee) Het was vrijdagavond en na de verlichte Eiffeltoren gezien te hebben, vertrokken pappa, Simone en ik richting de parkeergarage waar onze auto stond. We konden de auto de hele nacht in die parkeergarage laten staan voor dezelfde prijs, maar wij dachten slim te zijn door hem vast op te halen. Zo zou het ons niet de halve zaterdag kosten om het ding dan te gaan halen. We wilden hem parkeren bij mijn appartement, maar daar bleek geen plek te zijn. Nergens bleek eigenlijk plek te zijn, er waren veel jongeren die uit wilden vanwege het weekend en de vakantie en die zochten allemaal een parkeerplekje. We waren dus blij toen we eindelijk een plekje bij het Pantheon vonden.

De volgende ochtend belde pappa mij op: ‘Annemiek, volgens mij is de auto weg’. Ik dacht (en hoopte heel hard) eerst nog dat hij verkeerd was gelopen (hij vindt zelf van niet, maar ik heb mijn geniale richtingsgevoel zonder twijfel van hem). Dat was helaas niet het geval: de auto was weggesleept omdat hij buiten de officiële vakken stond. Wij stonden keurig tussen allemaal andere auto’s geparkeerd, maar alle auto’s rechts van ons en die van ons bleken niet juist geparkeerd te zijn. We moesten ergens buiten Parijs de auto ophalen, wat nog een heel eind reizen en lopen was, maar we konden de tientallen sleepauto’s volgen richting de parkeergarage waar onze auto ook stond. 136 euro later hadden we onze auto weer terug, weer een goed voorbeeld van heb ik weerrr!

Daarna hadden we niet veel tijd meer, we hebben nog even bij het Louvre gewandeld en crêpes gegeten (pap zei dat de prijs van het eten bij het Louvre nou toch niet meer uitmaakte na die smak geld voor de auto). Daarna gingen we (eindelijk!) op weg naar Nederland. Onderweg hebben we nichtje Anne opgehaald in Lochristi (België) en nog even gezellig met Sandra en de kinderen gegeten. En toen was ik eindelijk thuis: heerlijk!! De katten, een warm bad, ons gloednieuwe koffie-apparaat, mijn eigen bedje en natuurlijk mijn lieve familie: heel fijn om weer even thuis te zijn.

Henk bleef die nacht slapen en zondag moesten we weer vroeg van de partij zijn in Bunnik voor het 60-jarige huwelijksfeest van mijn opa en oma. Eerst gingen we naar de kerk en daarna werd er een brunch verzorgd. Heel gezellig om weer bij te kletsen met de familie en bijzonder dat ze al zo lang bij elkaar zijn. Die middag zijn we nog even naar een high tea geweest voor de verjaardag van Iris (vriendin van Simone en de familie) die allemaal heerlijke hapjes had gemaakt (al bleek vooral haar moeder Elly hierachter te zitten, complimenten!).

Maandag wilde ik graag naar muziek in Grootegast, maar helaas woedde op dat moment de ergste storm sinds 1990 in Nederland (een ander gevalletje van: heb ik weer!). Uiteindelijk was het in de middag veilig genoeg om de weg op te gaan, al was het behoorlijk heftig om alle compleet uit de grond gerukte bomen langs de kant van de weg te zien liggen. Muziek was gezellig als altijd, helaas kon ik niet mee repeteren, maar toch leuk om het weer even te horen en vooral om iedereen weer even te zien, vooral natuurlijk Jantina en Janeska (deze dames wilden graag genoemd worden in mijn blog dus bij deze ;))

Woensdag ging ik naar Groningen voor een traditionele ‘Disneydate’ met de meiden van muziek (die in het algemeen bestaat uit een disneyfilm kijken en pannenkoeken eten, en nee we zijn geen meisjes van 6, maar iedereen houdt toch stiekem van Disney?) en het was weer gezellig als altijd. Donderdag ging ik naar Utrecht om Henk z’n kamer te bekijken en zijn kookkunsten voor het eerst te mogen bewonderen (hij schepte al maanden op over hoe geweldig hij kan koken, maar inmiddels geloofde ik er al niks meer van). Hij bleek niet op te hebben geschept voor niets ;) Vrijdag kwam Dina gezellig bij ons eten. Verder heb ik in mijn weekje thuis veel dingen geregeld en 100 afleveringen van Nederlandse programma’s terug gekeken die ik in Parijs niet kan terugkijken. Helaas ging de week veel te snel voorbij en was ik aan het eind van de week niet echt uitgerust, maar ik had het niet willen missen.

Zaterdagochtend ging ik weer terug naar Parijs, samen met mijn studievriendinnetje Lisan. We hebben wat rondgewandeld door de stad: ik heb haar mijn school laten zien, de kerk Saint Sulpice en Jardin du Luxembourg (waar ik me bedacht dat ik toch echt weer een keer moet gaan hardlopen: wat een fanatieke mensen daar!). ’S avonds gingen we eten in de buurt van de Eiffeltoren, het einde van een mooie dag. Zondag was ze zo lief om mij te helpen voor school. ’S Middags gingen we richting het 1e arrondissement, waar we onder de indruk waren van de Conciergerie (in mijn ogen was het een heus prinsessenkasteel). Een paar toeristen vroegen ons ook nog de weg naar de Notre Dame, waardoor wij ons heel cool en Parijs’ (die man was alleen niet zo slim, want de kerk was een paar meter verder duidelijk te zien). ’S Avonds gingen we naar de film en uit eten met een andere Nederlandse vriendin van Lisan. Tijdens het eten waren er een paar typische Franse obers, die toen we ze vroegen een foto te maken, 5 verschillende foto’s maakten, waaronder van zichzelf en de kat van het café.

Maandagochtend zette ik Lisan op de trein terug. Ik kreeg bij één van mijn vakken een 7 op 10 en een 8 op 10 terug, dus mijn dag kon niet meer stuk! De volgende dag werd ik nog blijer want bij dat gekke Midden Oosten vrouwtje (die onder andere in een collegezaal van 200 man tegen een jongen schreeuwde dat hij zijn pet af moest doen) kreeg ik een 7 op 10 en een 7,5 op 10 terug. Dit voelde behoorlijk goed, ik had al het werk dus niet voor niets gedaan.

Oeps dit is alweer een enorm verhaal, gelukkig geloof ik niet dat iedereen dat erg vindt.

A bientot!
Bisous,

Annemiek