Tu me manques
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
17 Oktober 2013 | Frankrijk, Parijs
Lieve allemaal,
Wederom bedankt voor alle lieve kaartjes, mailtjes, berichtjes en reacties, dat doet me goed! Vandaag heb ik een slechte dag. Hoe graag ik jullie ook zou willen vertellen dat het steeds beter gaat hier, dat is gewoon niet zo. Sinds het weekend voel ik me een stuk minder fijn. Ik voel me alleen en verdrietig. De stress voor school verbetert dit ook niet. Ik wist dat de bom een keer zou barsten en vandaag was de dag daar. Toen ik terug kwam uit school vanmorgen heb ik even flink gehuild en vanmiddag brak ik opnieuw. Het is gewoon heel zwaar om hier alleen te zitten, in een vreemd land waar alles moeilijk gaat, nadat je moeder net is overleden. Ik kan er niks mooiers van maken. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit er allemaal bij hoort, maar dat maakt het niet minder moeilijk.
Van 26 oktober tot 2 november heb ik herfstvakantie (ik moest even nadenken wat het woord herfstvakantie betekende, aangezien ik er al jaren geen meer heb gehad). Ik ben echt de dagen aan het aftellen om weer eventjes naar huis te gaan en al mijn lieve mensen weer te zien. Ik merk ook dat ik bijna de neiging heb om in de metro te gaan praten met Nederlandse toeristen, heel sneu I know. Het is apart hoe je je ineens verbonden voelt met je land als je in een ander land zit. Vandaag heb ik gewoon een stuk kaas gekocht uit een sentimentele opwelling. Overigens in de categorie don’t try this at home: kaas snijden zonder kaasschaaf. Ik kan u vertellen: dit werkt niet.
De rest van mijn week had ik ook behoorlijk wat pech, wat niet echt bijdroeg aan mijn fantastische humeur. Een greep uit mijn blunderingen: ik liet midden in de les mijn koffie vallen, waardoor mijn laptop, mijn tas en mijn kleren helemaal onder zaten en iedereen me aangaapte, ik vergiste me in de tijd dat ik naar school moest, door de verwarring van twee verschillende locaties, waardoor ik 20 minuten te laat wegging (ik kwam overigens 10 minuten te laat aan wat best een prestatie is, vond ik zelf), ik reisde 40 minuten heen en terug om erachter te komen dat een les niet doorging, maar de professor het aankondigende mailtje vergeten was naar mij te sturen en tot overmaat van ramp begaf mijn kookplaat het vanmiddag toen ik enorm zin had in een tosti en die ook al in de pan lag.
Dan is het nu tijd voor de leukere zaken! Vorige week donderdag heb ik even geskypt met mijn lieve vriendinnetjes (zie geniale foto) en daarna had ik een date met Céleste. We gingen naar de bioscoop voor de documentaire ‘Sur le chemin de l’école’ (op weg naar school). Dit is echt een aanrader! Het gaat over vier verschillende kinderen in vier delen van de wereld en hun weg naar school. Zo waren er een broertje en een zusje in Kenia die elke dag vier uur met gevaar voor eigen leven moesten lopen tussen de olifanten en giraffen door om op school te komen. En drie broertjes uit India, waarvan er eentje in een enorm crappy rolstoel zat (een soort tuinstoeltje op wielen) en zijn twee jongere broertjes duwden hem elke dag door rivieren, over zandpaden en over stenen naar school. Maar het mooie van deze documentaire, naast de mooie beelden en mooie natuur, is dat het helemaal niet zielig is, de kinderen hadden zoveel lol met elkaar en waren blij dat ze naar school konden. Dit zet je toch aan het denken. Céleste heeft overigens tijdens de halve documentaire gehuild (om even te illustreren hoe schattig het was). Hierna hebben we sushi gegeten in haar appartement, waarna ze mij vroeg of ik ook koffie wilde. Camille had haar namelijk al over mijn rare gewoonte verteld van ’s avonds na het eten koffie drinken. Hier zei ik natuurlijk geen nee tegen.
Céleste nodigde mij ook uit om mee te gaan stappen op vrijdag. Daar had ik wel zin in, aangezien ik nog geen feestjes had meegemaakt hier in Paris. We gingen na een paar drankjes (het is hier normaal om pure wodka te drinken) naar een heuse club. Het is de gewoonte dat je hier met uitgaan een jurkje met panty en hakken aan doet. Dit was wel even slikken voor mij maar met een kleine dosis paracetamol en alcohol hebben mijn voeten het overleefd. Het werd een gezellige avond! Het weekend kwam er geen bezoek en had ik allemaal grootse plannen voor het maken van schoolwerk. De zaterdag was ik alleen op onverklaarbare wijze nogal moe en brak. Ik had nergens zin in en er kwam niks uit mijn vingers. Zondag heb ik de hele dag op een paar centimeter afstand van mijn schoolwerk gezeten, maar gebeurde er wederom zeer weinig. Natuurlijk had ik mezelf hier alleen maar mee afgelopen week.
Mijn verhaal wordt alweer veel te lang, maar ik heb nog een ‘grappig’ verhaal wat ik jullie niet kan onthouden. Ik heb namelijk een zeer aparte lerares voor een vak over het Midden Oosten. En met apart bedoel ik eigenlijk angstaanjagend. Een greep uit de dingen die ze zoal doet: als iedereen nog nauwelijks zit aan het begin van het college begint ze te schreeuwen en gooien met papieren omdat het niet stil is, als in de les iemand kauwgom kauwt, loopt ze met de prullenbak naar hem toe en moet hij zijn kauwgom erin spugen (geen eten, drinken, koffie of kauwgom in mijn les!!!) en ze kan gerust 45 minuten praten over het juiste gebruik van het Frans in onze opdrachten, waarbij leerlingen foute zinnen moeten verbeteren op het bord. Wat ze ook deed, was in mijn eerste werkgroep een onverwachte overhoring geven. Ik had de teksten net in handen gekregen, dus jullie begrijpen dat dit een zweetmomentje werd. Ik kreeg deze opdracht afgelopen week terug en had 1,5 op 4,5 (geen idee wat dit betekent), maar ze had erbij geschreven dat het haar een goed gevoel gaf dat ik het zo had gemaakt, terwijl ik de teksten niet had gelezen, dus hopelijk is dat een goed teken. Deze week moesten we de eerste ‘echte’ opdracht ook inleveren voor haar vak, op hoop van zegen dan maar. Ze is ook gewoon zo eng dat ik haar vak niet durf te laten vallen, terwijl het overduidelijk het meeste werk geeft van alle vakken. Ik moet nog steeds kiezen welk vak ik laat vallen, lastige beslissing.
Nou, ik ga maar eens genieten van mijn ‘beloning wegens zelfmedelijden’: een toetje genaamd moelleux (zie foto). Als dit net zo lekker gaat smaken als de versie die Christien kan bakken, wordt dat genieten geblazen. Tot snel!
Bisous,
Annemiek
Wederom bedankt voor alle lieve kaartjes, mailtjes, berichtjes en reacties, dat doet me goed! Vandaag heb ik een slechte dag. Hoe graag ik jullie ook zou willen vertellen dat het steeds beter gaat hier, dat is gewoon niet zo. Sinds het weekend voel ik me een stuk minder fijn. Ik voel me alleen en verdrietig. De stress voor school verbetert dit ook niet. Ik wist dat de bom een keer zou barsten en vandaag was de dag daar. Toen ik terug kwam uit school vanmorgen heb ik even flink gehuild en vanmiddag brak ik opnieuw. Het is gewoon heel zwaar om hier alleen te zitten, in een vreemd land waar alles moeilijk gaat, nadat je moeder net is overleden. Ik kan er niks mooiers van maken. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit er allemaal bij hoort, maar dat maakt het niet minder moeilijk.
Van 26 oktober tot 2 november heb ik herfstvakantie (ik moest even nadenken wat het woord herfstvakantie betekende, aangezien ik er al jaren geen meer heb gehad). Ik ben echt de dagen aan het aftellen om weer eventjes naar huis te gaan en al mijn lieve mensen weer te zien. Ik merk ook dat ik bijna de neiging heb om in de metro te gaan praten met Nederlandse toeristen, heel sneu I know. Het is apart hoe je je ineens verbonden voelt met je land als je in een ander land zit. Vandaag heb ik gewoon een stuk kaas gekocht uit een sentimentele opwelling. Overigens in de categorie don’t try this at home: kaas snijden zonder kaasschaaf. Ik kan u vertellen: dit werkt niet.
De rest van mijn week had ik ook behoorlijk wat pech, wat niet echt bijdroeg aan mijn fantastische humeur. Een greep uit mijn blunderingen: ik liet midden in de les mijn koffie vallen, waardoor mijn laptop, mijn tas en mijn kleren helemaal onder zaten en iedereen me aangaapte, ik vergiste me in de tijd dat ik naar school moest, door de verwarring van twee verschillende locaties, waardoor ik 20 minuten te laat wegging (ik kwam overigens 10 minuten te laat aan wat best een prestatie is, vond ik zelf), ik reisde 40 minuten heen en terug om erachter te komen dat een les niet doorging, maar de professor het aankondigende mailtje vergeten was naar mij te sturen en tot overmaat van ramp begaf mijn kookplaat het vanmiddag toen ik enorm zin had in een tosti en die ook al in de pan lag.
Dan is het nu tijd voor de leukere zaken! Vorige week donderdag heb ik even geskypt met mijn lieve vriendinnetjes (zie geniale foto) en daarna had ik een date met Céleste. We gingen naar de bioscoop voor de documentaire ‘Sur le chemin de l’école’ (op weg naar school). Dit is echt een aanrader! Het gaat over vier verschillende kinderen in vier delen van de wereld en hun weg naar school. Zo waren er een broertje en een zusje in Kenia die elke dag vier uur met gevaar voor eigen leven moesten lopen tussen de olifanten en giraffen door om op school te komen. En drie broertjes uit India, waarvan er eentje in een enorm crappy rolstoel zat (een soort tuinstoeltje op wielen) en zijn twee jongere broertjes duwden hem elke dag door rivieren, over zandpaden en over stenen naar school. Maar het mooie van deze documentaire, naast de mooie beelden en mooie natuur, is dat het helemaal niet zielig is, de kinderen hadden zoveel lol met elkaar en waren blij dat ze naar school konden. Dit zet je toch aan het denken. Céleste heeft overigens tijdens de halve documentaire gehuild (om even te illustreren hoe schattig het was). Hierna hebben we sushi gegeten in haar appartement, waarna ze mij vroeg of ik ook koffie wilde. Camille had haar namelijk al over mijn rare gewoonte verteld van ’s avonds na het eten koffie drinken. Hier zei ik natuurlijk geen nee tegen.
Céleste nodigde mij ook uit om mee te gaan stappen op vrijdag. Daar had ik wel zin in, aangezien ik nog geen feestjes had meegemaakt hier in Paris. We gingen na een paar drankjes (het is hier normaal om pure wodka te drinken) naar een heuse club. Het is de gewoonte dat je hier met uitgaan een jurkje met panty en hakken aan doet. Dit was wel even slikken voor mij maar met een kleine dosis paracetamol en alcohol hebben mijn voeten het overleefd. Het werd een gezellige avond! Het weekend kwam er geen bezoek en had ik allemaal grootse plannen voor het maken van schoolwerk. De zaterdag was ik alleen op onverklaarbare wijze nogal moe en brak. Ik had nergens zin in en er kwam niks uit mijn vingers. Zondag heb ik de hele dag op een paar centimeter afstand van mijn schoolwerk gezeten, maar gebeurde er wederom zeer weinig. Natuurlijk had ik mezelf hier alleen maar mee afgelopen week.
Mijn verhaal wordt alweer veel te lang, maar ik heb nog een ‘grappig’ verhaal wat ik jullie niet kan onthouden. Ik heb namelijk een zeer aparte lerares voor een vak over het Midden Oosten. En met apart bedoel ik eigenlijk angstaanjagend. Een greep uit de dingen die ze zoal doet: als iedereen nog nauwelijks zit aan het begin van het college begint ze te schreeuwen en gooien met papieren omdat het niet stil is, als in de les iemand kauwgom kauwt, loopt ze met de prullenbak naar hem toe en moet hij zijn kauwgom erin spugen (geen eten, drinken, koffie of kauwgom in mijn les!!!) en ze kan gerust 45 minuten praten over het juiste gebruik van het Frans in onze opdrachten, waarbij leerlingen foute zinnen moeten verbeteren op het bord. Wat ze ook deed, was in mijn eerste werkgroep een onverwachte overhoring geven. Ik had de teksten net in handen gekregen, dus jullie begrijpen dat dit een zweetmomentje werd. Ik kreeg deze opdracht afgelopen week terug en had 1,5 op 4,5 (geen idee wat dit betekent), maar ze had erbij geschreven dat het haar een goed gevoel gaf dat ik het zo had gemaakt, terwijl ik de teksten niet had gelezen, dus hopelijk is dat een goed teken. Deze week moesten we de eerste ‘echte’ opdracht ook inleveren voor haar vak, op hoop van zegen dan maar. Ze is ook gewoon zo eng dat ik haar vak niet durf te laten vallen, terwijl het overduidelijk het meeste werk geeft van alle vakken. Ik moet nog steeds kiezen welk vak ik laat vallen, lastige beslissing.
Nou, ik ga maar eens genieten van mijn ‘beloning wegens zelfmedelijden’: een toetje genaamd moelleux (zie foto). Als dit net zo lekker gaat smaken als de versie die Christien kan bakken, wordt dat genieten geblazen. Tot snel!
Bisous,
Annemiek
-
18 Oktober 2013 - 21:41
Jinke:
Lieve Annemiek!!!
Wat verschrikkelijk naar je dat zo verdrietig was/bent, ik hoop dat het je goed doet dat we hier super trots op je zijn! Je doet toch maar.
Geniet vanavond van je heerlijke toetje!
We denken aan je!
Kus en knuffels, Jinke en Erik -
18 Oktober 2013 - 21:59
Rosanne:
Helemaal niet te lang! Fijn toch, als je op deze manier een beetje van je af kan schrijven. Zoals ik al eerder heb gezegd vind ik het dapper dat je je zo open stelt en het gewoon neerzet in je verhaal. Wat leuk dat je in de vakantie eventjes naar Nederland gaat! Hoop dat het je goed doet. HAHA dat verhaal over praten tegen alles wat Nederlands is is voor mij ZO herkenbaar, dat is écht niet raar of sneu of wat dan ook. Ik deed het heel de tijd in Australië, zelfs toen ik een midweek in Londen was (niet eens alleen). Wat betreft die blunders: ik denk dat je daar over een tijdje wel om kan lachen. Je moet het ook allemaal zelf maar uitzoeken daar en tuurlijk gaat er hier en daar dan wat mis. Ik hoop dat je aankomende week als iets positiever gaat ervaren. Blijf aan je denken! XXX -
21 Oktober 2013 - 17:18
Christien:
Ik wil toch nog even zeggen... hopelijk heb je genoten van je moelleux! Die van mij is afgelopem zaterdag mislukt, alle chocola was al hard. Als je terug bent wil ik met alle liefde nog een x experimenteren met jou als proefpersoon! -
21 Oktober 2013 - 20:06
Dina:
Lieve Miep,
Hopelijk was het toetje lekker.
dikke knuffel en kus Dina
-
21 Oktober 2013 - 22:16
Els:
Nog een paar nachtjes...en dan lekker eventjes naar huis. We missen jou ook hier. Vandaag slapen Claus en ik bij oma. Ook van haar veel lieve groetjes en sterkte,
Tot gauw,
Els -
24 Oktober 2013 - 21:26
Ellen:
Lieve Annemiek,
Via het groepsmailtje, wat niet de bedoeling was, maar toch, ben ik op jouw blog gekomen en heb je verhalen gelezen. Heel herkenbaar allemaal, van toen Angela in Milaan zat. Voor iedereen is het begin moeilijk en logisch dat het je zwaar valt van tijd tot tijd. En natuurlijk overvalt het gemis van je moeder je, juist als je iets moeilijks of leuks wilt vertellen. Schrijf het maar lekker van je af hoor. Je schrijft trouwens heel verhalend en het leest makkelijk weg.Heel veel plezier in Nederland dit weekend. Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
