Quelques jours difficiles
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
26 September 2013 | Frankrijk, Parijs
Bonjour,
Bedankt voor alle lieve reacties op mijn verhaaltje, dat doet me goed! :)
Ik ben inmiddels bijna door mijn eerste schoolweek heen.
Zoals de titel al doet vermoeden (als je een beetje Frans kan haha), heb ik een paar zware dagen achter de rug. Naast alle lessen die ik moet volgen, zijn er een aantal dingen die geregeld moesten en moeten worden die erg ingewikkeld zijn en aangezien ik alles in mijn eentje moet uitzoeken en de taal nog niet heel vloeiend spreek, levert dat veel frustrerende situaties op.
Een van deze regeldingen is mijn inschrijving voor de vakken. Het inschrijvingssysteem van mijn universiteit is een enorm drama (wat Franse studenten ook vinden overigens) en het is nog ingewikkelder voor uitwisselingsstudenten. Alle mensen vragen 5 verschillende documenten die je moet inleveren, sturen je van het kastje naar de muur, komen gerust een uur (!) te laat terug van hun lunchpauze, gaan gezellig een kwartier kletsen met een collega terwijl er een rij van 10 studenten voor de deur staat en laten je gewoon wachten, wachten, wachten. Er gingen dus een paar dagen overheen voordat ik dit geregeld had en ik was heel blij toen het eindelijk gelukt was. Ik kwam er alleen gister achter dat ik iets over het hoofd heb gezien, namelijk dat ik zonder reistijd van Sorbonne naar een locatie heel ergens anders moet reizen, wat niet haalbaar is. Ik moet mijn rooster dus opnieuw om gaan gooien, wat niet echt mogelijk is.
Ik volg 2e en 3e-jaars vakken geschiedenis aan de Sorbonne. Ik volg bijvoorbeeld een vak over het Midden-Oosten, over de politieke geschiedenis van Frankrijk en over mensenrechten. Tot nu toe vond ik (wat ik ervan begreep in ieder geval) gelukkig heel interessant! Het begrijpen van de taal gaat gelukkig ook steeds beter. Bijna voor alle vakken heb ik een uur hoorcollege en twee uur werkcollege. De werkcolleges bestaan uit wat kleinere groepjes en hier ga je dieper op de stof in. Helaas moet je hier ook allerlei opdrachten voor doen, zoals een tussentijdse toets en een presentatie (SOS: kan iemand mij misschien komen redden?). Gelukkig hebben sommige leraren medelijden met uitwisselingsstudenten, dus tot nu toe heb ik nog maar 1 presentatie gepland.
Ik woon op loopafstand van de Sorbonne, wat heel bijzonder is en dus enorm mazzel. Helaas kwam ik er afgelopen week achter dat de 2e-jaars vakken op een andere locatie worden gegeven, wat helemaal in Parijs-Noord ligt, op 45 minuten reizen vanaf mijn huis (dit is even slikken als je om 8 uur in de collegebanken moet zitten). Ik heb dus al heel wat metro-uurtjes gemaakt.
Er is zowaar ook nog wat leuks gebeurd deze week: ik zat te skypen met mijn vriendin Gerrie (ik ben inmiddels een complete skype-pro dus heb je zin in een praatje met een parisienne, skype me! en nee ik ben niet wanhopig hoor haha), toen mijn huisgenootje binnenkwam. Of ik mee wilde naar de bioscoop met twee Franse meisjes die ze tijdens een les had ontmoet. Aangezien ik zo'n rotdag had gehad met al het inschrijvingsgedoe en gedoe met mijn huurcontract, dacht ik, ach waarom ook niet? Dus ben ik met haar mee gegaan (ik moest echt meteen weg, kon niet eens meer plassen, waar ik later spijt van kreeg: lees verder>). Maar natuurlijk, zoals het mij betaamd, en blijkbaar mijn huisgenootje ook, konden we de afspreek-plek niet vinden. Vervolgens konden we met de Franse meisjes de bios niet vinden. Gelukkig na een half uur door de stad sjezen eindelijk gevonden. De film was al begonnen, maar dat was niet erg. We keken 'Le Majordome' (the Butler), een film over de strijd van donkere Amerikanen voor gelijkheid. Gelukkig was het in het Engels met Franse ondertiteling dus we konden het goed volgen. Echt een aanrader trouwens!
We waren pas laat terug en ik moest vanmorgen weer om 8 uur aantreden. Toen ik daar met een flinke sloot koffie en amper open oogjes zat, kwam ik er samen met de rest van de studenten achter dat de professor een leukere bezigheid had bedacht dan ons lesgeven. Na een uur hield ik het voor gezien en ben ik terug naar huis gegaan.
Mijn huisgenootje en ik kunnen het overigens echt goed met elkaar vinden. Ze is Duits en heeft ook erg moeite met de taal (nog iets meer dan ik denk ik). Ze heeft alleen maar Frans gehad op de middelbare school (ik ook nog op de uni), dus de vakken en mensen zijn echt moeilijk te volgen voor haar. We zijn inmiddels begonnen Frans met elkaar te praten want dat Engels en Frans door elkaar is maar ingewikkeld. Het is fijn om een soort bondgenoot te hebben, ik ben niet de enige die het moeilijk vind hier.
Sorry voor al mijn gezeur trouwens, ik moest even mijn ei kwijt.
Ik wil ook even de bubbel doorprikken van iedereen die jaloers op mij is en denkt dat het hier geweldig is, want dat is echt niet het geval momenteel. Ik ken (bijna) niemand en al mijn lieve mensen zitten in Nederland. Ik ben toch ver weg en kan niet even wat leuks doen met mijn familie of vrienden. Ik kan dan ook niet wachten op mijn eerste bezoek volgend weekend ;) Ook vind ik het heel moeilijk om dit enorme avontuur niet te kunnen delen met mijn lieve mamma. Dit is toch iets van ons samen, zij heeft iets soortgelijks gedaan en vond het enorm gaaf dat ik dit ging doen. Ik weet dat zij mij nu een hart onder de riem zou hebben gestoken en mij ervan verzekerd zou hebben dat het allemaal goed komt en beter wordt. Ik vertrouw dan ook maar op haar wijsheid. Ik doe dit natuurlijk voor een groot deel voor haar. Ik hoor gelukkig van iedereen dat het begin moeilijk is. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.
Morgenmiddag ga ik waarschijnlijk wat leuks doen met Céleste (de dochter van Francoise, het zusje van Camille) en daarna dineren met de twee zusjes. Ik heb hier echt zin in want ik kan wel wat luchtigs gebruiken na zo'n week.
Ik hoop voor jullie (en vooral voor mezelf) dat ik volgende keer een wat leuker, grappiger en gezelliger verhaal voor jullie heb. Maar als er iets is wat ik heb geleerd, dan is het dat het leven gewoon niet altijd leuk is (of in minder subtiele benaming: compleet kut).
Ik mis jullie.
Bisous,
Annemiek
Bedankt voor alle lieve reacties op mijn verhaaltje, dat doet me goed! :)
Ik ben inmiddels bijna door mijn eerste schoolweek heen.
Zoals de titel al doet vermoeden (als je een beetje Frans kan haha), heb ik een paar zware dagen achter de rug. Naast alle lessen die ik moet volgen, zijn er een aantal dingen die geregeld moesten en moeten worden die erg ingewikkeld zijn en aangezien ik alles in mijn eentje moet uitzoeken en de taal nog niet heel vloeiend spreek, levert dat veel frustrerende situaties op.
Een van deze regeldingen is mijn inschrijving voor de vakken. Het inschrijvingssysteem van mijn universiteit is een enorm drama (wat Franse studenten ook vinden overigens) en het is nog ingewikkelder voor uitwisselingsstudenten. Alle mensen vragen 5 verschillende documenten die je moet inleveren, sturen je van het kastje naar de muur, komen gerust een uur (!) te laat terug van hun lunchpauze, gaan gezellig een kwartier kletsen met een collega terwijl er een rij van 10 studenten voor de deur staat en laten je gewoon wachten, wachten, wachten. Er gingen dus een paar dagen overheen voordat ik dit geregeld had en ik was heel blij toen het eindelijk gelukt was. Ik kwam er alleen gister achter dat ik iets over het hoofd heb gezien, namelijk dat ik zonder reistijd van Sorbonne naar een locatie heel ergens anders moet reizen, wat niet haalbaar is. Ik moet mijn rooster dus opnieuw om gaan gooien, wat niet echt mogelijk is.
Ik volg 2e en 3e-jaars vakken geschiedenis aan de Sorbonne. Ik volg bijvoorbeeld een vak over het Midden-Oosten, over de politieke geschiedenis van Frankrijk en over mensenrechten. Tot nu toe vond ik (wat ik ervan begreep in ieder geval) gelukkig heel interessant! Het begrijpen van de taal gaat gelukkig ook steeds beter. Bijna voor alle vakken heb ik een uur hoorcollege en twee uur werkcollege. De werkcolleges bestaan uit wat kleinere groepjes en hier ga je dieper op de stof in. Helaas moet je hier ook allerlei opdrachten voor doen, zoals een tussentijdse toets en een presentatie (SOS: kan iemand mij misschien komen redden?). Gelukkig hebben sommige leraren medelijden met uitwisselingsstudenten, dus tot nu toe heb ik nog maar 1 presentatie gepland.
Ik woon op loopafstand van de Sorbonne, wat heel bijzonder is en dus enorm mazzel. Helaas kwam ik er afgelopen week achter dat de 2e-jaars vakken op een andere locatie worden gegeven, wat helemaal in Parijs-Noord ligt, op 45 minuten reizen vanaf mijn huis (dit is even slikken als je om 8 uur in de collegebanken moet zitten). Ik heb dus al heel wat metro-uurtjes gemaakt.
Er is zowaar ook nog wat leuks gebeurd deze week: ik zat te skypen met mijn vriendin Gerrie (ik ben inmiddels een complete skype-pro dus heb je zin in een praatje met een parisienne, skype me! en nee ik ben niet wanhopig hoor haha), toen mijn huisgenootje binnenkwam. Of ik mee wilde naar de bioscoop met twee Franse meisjes die ze tijdens een les had ontmoet. Aangezien ik zo'n rotdag had gehad met al het inschrijvingsgedoe en gedoe met mijn huurcontract, dacht ik, ach waarom ook niet? Dus ben ik met haar mee gegaan (ik moest echt meteen weg, kon niet eens meer plassen, waar ik later spijt van kreeg: lees verder>). Maar natuurlijk, zoals het mij betaamd, en blijkbaar mijn huisgenootje ook, konden we de afspreek-plek niet vinden. Vervolgens konden we met de Franse meisjes de bios niet vinden. Gelukkig na een half uur door de stad sjezen eindelijk gevonden. De film was al begonnen, maar dat was niet erg. We keken 'Le Majordome' (the Butler), een film over de strijd van donkere Amerikanen voor gelijkheid. Gelukkig was het in het Engels met Franse ondertiteling dus we konden het goed volgen. Echt een aanrader trouwens!
We waren pas laat terug en ik moest vanmorgen weer om 8 uur aantreden. Toen ik daar met een flinke sloot koffie en amper open oogjes zat, kwam ik er samen met de rest van de studenten achter dat de professor een leukere bezigheid had bedacht dan ons lesgeven. Na een uur hield ik het voor gezien en ben ik terug naar huis gegaan.
Mijn huisgenootje en ik kunnen het overigens echt goed met elkaar vinden. Ze is Duits en heeft ook erg moeite met de taal (nog iets meer dan ik denk ik). Ze heeft alleen maar Frans gehad op de middelbare school (ik ook nog op de uni), dus de vakken en mensen zijn echt moeilijk te volgen voor haar. We zijn inmiddels begonnen Frans met elkaar te praten want dat Engels en Frans door elkaar is maar ingewikkeld. Het is fijn om een soort bondgenoot te hebben, ik ben niet de enige die het moeilijk vind hier.
Sorry voor al mijn gezeur trouwens, ik moest even mijn ei kwijt.
Ik wil ook even de bubbel doorprikken van iedereen die jaloers op mij is en denkt dat het hier geweldig is, want dat is echt niet het geval momenteel. Ik ken (bijna) niemand en al mijn lieve mensen zitten in Nederland. Ik ben toch ver weg en kan niet even wat leuks doen met mijn familie of vrienden. Ik kan dan ook niet wachten op mijn eerste bezoek volgend weekend ;) Ook vind ik het heel moeilijk om dit enorme avontuur niet te kunnen delen met mijn lieve mamma. Dit is toch iets van ons samen, zij heeft iets soortgelijks gedaan en vond het enorm gaaf dat ik dit ging doen. Ik weet dat zij mij nu een hart onder de riem zou hebben gestoken en mij ervan verzekerd zou hebben dat het allemaal goed komt en beter wordt. Ik vertrouw dan ook maar op haar wijsheid. Ik doe dit natuurlijk voor een groot deel voor haar. Ik hoor gelukkig van iedereen dat het begin moeilijk is. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.
Morgenmiddag ga ik waarschijnlijk wat leuks doen met Céleste (de dochter van Francoise, het zusje van Camille) en daarna dineren met de twee zusjes. Ik heb hier echt zin in want ik kan wel wat luchtigs gebruiken na zo'n week.
Ik hoop voor jullie (en vooral voor mezelf) dat ik volgende keer een wat leuker, grappiger en gezelliger verhaal voor jullie heb. Maar als er iets is wat ik heb geleerd, dan is het dat het leven gewoon niet altijd leuk is (of in minder subtiele benaming: compleet kut).
Ik mis jullie.
Bisous,
Annemiek
-
26 September 2013 - 18:29
Jantina:
Hoi miekje,
Het wordt vast gauw allemaal wat beter.
Lijkt me vreselijk de hele dag frans praten. Haha
Maar je leert t vast snel als het moet. Ga je al in het frans denken?
Ik dacht maandag even he waar is annemiek maarja dat duurt nog even voordat je dr weer bent maandags.
Haha
Heel veel plezier en succes.
xxx Jantina -
26 September 2013 - 19:44
Mandy:
Give me a second, I
I need to get my story straight
My friends are in the bathroom
Getting higher than the Empire State
My lover she is waiting for me
Just across the bar,
My seat's been taken by some sunglasses
Asking 'bout a scar
I know I gave it to you months ago
I know you're trying to forget
But between the drinks and subtle things
And the holes in my apologies
You know I'm trying hard to take it back
So if by the time the bar closes
And you feel like falling down
I'll carry you home
Tonight,
We are young
So let's set the world on fire
We can burn brighter
Than the sun
Tonight,
We are young
So let's set the world on fire
We can burn brighter
Than the sun
Now I know that I'm not
All that you got
I guess that I,
I just thought,
Maybe we could find new ways to fall apart
But our friends are back
So let's raise the cup
'Cause I found someone to carry me home
Tonight,
We are young
So let's the set the world on fire
We can burn brighter
Than the sun
Tonight,
We are young
So let's set the world on fire
We can burn brighter
Than the sun
Carry me home tonight
(La la la la la la)
Just carry me home tonight
(La la, la la la la la la)
Carry me home tonight
(La la la la la la)
Just carry me home tonight
(The world is on my side, )
Carry me home tonight
(I have no reason to run, )
Just carry me home tonight
(So will someone come and carry me home tonight?)
The angels never arrived,
But I can hear the choir
So will someone come and carry me home
Tonight,
We are young
So let's set the world on fire
We can burn brighter
Than the sun
Tonight,
We are young
So let's set the world on fire
We can burn brighter
Than the sun
So if by the time the bar closes
And you feel like falling down
I'll carry you home,
Tonight. -
26 September 2013 - 20:28
Oom Joost:
Lieve Annemiek,
Je verhalen zijn niet zo erg voor ons hor. Uiteraard is het zwaar in het begin, een nieuwe studie, een nieuwe stad, een nieuwe kamer, een nieuwe taal en in je eentje en dat zonder de steun van Gemma. Dus ik ben eigenlijk wel positief met hoe het met je gaat. Je bent hard bezig zo te horen om alles (goed) te regelen en het klinkt mij in de oren dat dat allemaal wel gaat lukken. Ik vind het heel sterk van je en ben erg trots op je dat je dit doet. Goed zo meiske. Dat presenteren kan ik wel van je over nemen maar helaas is mijn frans is belabberd. Verder dan un pain et une bierre (met zo'n accent sier con dakje). Ik kijk uit naar je vogende verslag. Groetjes Joost -
26 September 2013 - 21:10
Rosanne:
Hee lieve Annemiek,
Wát een ontzettend eerlijke update heb je geschreven, respect. Het klinkt niet makkelijk.. Ook lekker chaotisch, die inschrijvingsprocedure. Niet helemaal jouw ding;) (en snap je frustratie volkomen).
Toch knap, dat je de taal wel vlot oppikt hoor. En naast alle frustraties en moeilijkheden lees ik wel dat je je keihard inzet er een leuke tijd van te maken en allemaal nieuwe mensen ontmoet. Leuk ook dat je het goed kan vinden met je huisgenoot, geeft toch een fijner 'thuiskomen' gevoel lijkt me.
Doorzetten he! Ik geloof ook dat het beter wordt. Dat jij straks terugkijkt op deze maanden en denkt 'Ja, ik ben blij dat ik het heb gedaan'. Ik vind je in ieder geval KEI dapper.
Een héeeele dikke knuffel en ik wens je een fijn weekend toe. Oja, en blijf je ei vooral droppen hier hoor:)
Liefs,
Rosanne -
26 September 2013 - 21:44
Mariska:
Lieve Miek,
precies een week geleden zat ik nu met je aan de wijn in het kleine stadje Elburg en nu zit je in de wereldstad Paris! Wat is het een week voor je geweest, maar je doet het toch maar 'even'. Dit bewijst maar weer hoe sterk je bent. Ook al heb je weinig tijd en helpen de omstandigheden niet echt, probeer te genieten.
Ik hoop dat het snel beter gaat. Zorg goed voor jezelf!
Liefs, Maris -
27 September 2013 - 00:49
Wim Dekker:
Je bent een topper! -
27 September 2013 - 10:50
Elly:
Lieve Annemiek,
We vinden jou verhalen zeker niet langdradig of vervelend, het is juist fijn dat wij een beetje kunnen meelezen op de manier zoals jij alles ervaart.
Heb bewondering voor je hoe je het allemaal toch maar doet daar in je uppie!
Hoe vol en je zult zien dat het straks allemaal beter gaat.
Veel liefs Elly -
27 September 2013 - 22:53
Esther Santbergen:
Zet 'm op Annemiek! :) -
29 September 2013 - 19:30
Oma Koopmans:
ik heb genoten van je verhaal en ben blij dat ik niet in jou schoenen sta.
maar ik wens je alle succes.
lieve groet, oma -
29 September 2013 - 21:22
Annemiek Van Vliet :
Bedankt lieverds! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
