Un nouveau chapitre

Bonjour!

En nu wordt het toch echt tijd voor mijn laatste blog. Met een nieuw avontuur voor de deur moest ik van mezelf toch nog even een punt breien aan mijn vorige avontuur: mijn verhaaltjes over Parijs.

Ik was gebleven bij de vele bezoekers die kwamen in mijn laatste weken in januari. Met vriendin Rosanne ging ik naar het Louvre, waar je gewoon niet weet waar je moet beginnen, omdat het zo’n enorm museum is. Maar het blijft toch leuk om al die wereldberoemde kunst in het echt te zien. Daarna fietsten we over de Champs-Elysées (nouja, over de stoep dan, de straat zag er toch wel een beetje dodelijk uit), wat wel zeer stoer voelde. We aten een macaron bij mijn eerdergenoemde favoriet, la Durée. Rosanne had het nogal koud, dus warmde tussendoor even haar voeten in de daarvoor bedoelde droger (zie foto’s). Daarna gingen we de Arc de Triomphe op, dit had ik nog nooit gedaan en was een aanrader volgens Céleste. Het uitzicht was zeer de moeite waard, je kan mooi alle grote wegen zien die naar de Arc leiden en natuurlijk de Eiffeltoren, wat tot een (vonden wij vooral) nogal hilarische fotoshoot leidde.

Na Rosanne kwam mijn tante Floor me opzoeken. We aten op aanraden van een aantal mensen bij ‘l’Entrecôte’, een restaurant waar ze alleen salade, frieten en entrecôte met een beroemde saus serveren en waar elke dag een rij voor de deur staat. Het was een hele belevenis voor ons en we snapten eerst niks van hoe het werkte (ze schrijven je bestelling op tafel, ze hebben allemaal hetzelfde dienstmeisje-achtige pakje aan, je vlees komt in twee porties), maar het eten was heel lekker (vooral het toetje: zie foto’s ;)). Ook met Floor ging ik fietsen (jaja, ik had de smaak te pakken). We fietsten naar de beroemde begraafplaats Père-Lachaise, waar verschillende beroemdheden liggen, waaronder Piaf, Chopin en Jim Morrison. Helaas bleken alle verhalen over rondlopende katten en drinkende/spelende muzikanten niet op te gaan voor de winter, het was er vooral koud en rustig, maar het bleef mooi en indrukwekkend. Na een heerlijke vissalade vertrok Floor weer naar Nederland.

Toen kwam Patricia, een muziekvriendinnetje, die nog nooit in Parijs bleek te zijn geweest. We gingen weer fietsen (verrassing!! die Parijse fietshandel mag mij wel bedanken met al die reclame hier). We gingen natuurlijk langs alle hotspots, naar la Durée en op de Arc de Triomphe. Ook aten een aantal keer crêpes, want ja, die mag je natuurlijk niet overslaan in Parijs. We gingen als spontane actie naar een concert in het Théâtre des Champs-Elysées. Tot mijn verbazing was er nog plek zat toen we daar aankwamen voor een kaartje. Het was een concert van een symfonieorkest met een pianosoliste, erg indrukwekkend! Hierna gingen we, wederom op aanraden, eten bij restaurant ‘Chartier’. Na een kwartier in de rij mochten we naar binnen. Het zit in een heel mooi gebouw en het eten is heel betaalbaar. Het was er wel heel erg druk en de obers waren nogal gestrest, maar ook dit was een hele belevenis. Wat ons vooral bijbleef, was dat twee nogal kakkie-ogende Nederlanders ons lieten verplaatsen naar een andere tafel, omdat ze niet wilden dat we hun gesprek konden verstaan, oké…. Verder gingen we naar de Sacre Coeur en naar een hele mooie koekjeswinkel in Montmartre, waar we onze ogen uit keken en onze portemonnee leeg kochten.

Als één na laatste gast kwam mijn Groningse muziekvriendinnetje Mandy, die al een keertje was geweest met het Disneyclubje (zie een aantal blogs geleden). Met Mandy ging ik naar de Grande Arche, de moderne versie van de Arc de Triomphe die in zijn verlengde ligt. Ik had de boog nog nooit gezien, maar ik vond het nogal een tegenvaller. Er mogen geen bezoekers meer op en het ding is in mijn ogen gewoon een blok met een gat in het midden. Gelukkig vonden we puur toevallig een enorm winkelcentrum naast de Arche. En aangezien de soldes nog bezig waren, konden we daar heerlijk goedkoop shoppen (ook pasten we ‘onesies’, stonden vanzelfsprekend heel charming). ’s Avonds aten we bij mijn lievelingspizzeria, waar het weer heerlijk eten was. De dag erna ging Mandy mee lunchen met Camille, Céleste en hun nichtje, onze voorlopig laatste lunch (snik!). Ik had een lief boekje voor ze gekocht en het was gek om ze dan toch echt voor het laatst in een hele tijd te zien. Geen wekelijkse sushi-lunches meer! :( Mandy en ik gingen naar het Panthéon, omdat ze daar nog nooit was geweest. Ook gingen we naar drie van de mooiste kerken van Parijs (volgens mijn reisboekje): Sainte Chapelle (met megaveel bewaking, omdat het naast Palais de Justice ligt), Saint Severin en Sainte Eustache (met voor de deur een enorm reuzenhoofd en hand) en we bezochten de Conciergerie, waar Marie-Antoinette nog gevangen heeft gezeten. ’s Avonds gingen we, zoals het heuse disneyfans betaamd, naar de disneyfilm ‘Frozen’ in de Engelstalige bioscoop aan de Champs-Elysées, waar we met nog tien andere fans zaten. En gaat dat zien, want het is echt een aanrader ;) De dag erna deden we iets wat ik al mijn hele verblijf van plan was: hardlopen in Jardin du Luxembourg. Natuurlijk ging het meer om het idee dan om de enorme kilometers die we aflegden, maar toch voelde het heel stoer.

Daarna was mijn laatste dagje alweer bijna aangebroken en kwam paps naar Parijs om mijn spullen en mij mee terug te nemen. We aten ’s avonds weer bij ‘Entrecôte’, want dat kon ik biefstukman Fons natuurlijk niet aan zijn neus voorbij laten gaan. Dit keer snapte ik gelukkig iets beter hoe het werkte ;) De volgende ochtend maakte ik mijn kamer en de rest schoon, nam afscheid van mijn huisgenootje en toen was het toch echt voorbij. Pap en ik aten een laatste crêpeje, stapten in de auto en reden terug naar Nederland.

En dat was het dan, mijn Parijse avontuur. Het was zwaar, het was gezellig, maar het was vooral een ervaring die ik nooit zal vergeten. Ik vertrok met één van de slechtste omstandigheden die je kan hebben naar Parijs om me daar in mijn eentje te redden en te studeren. Achteraf ben ik er heel trots op dat ik het toch maar gedaan heb en er heel goed door ben gekomen. Ik heb inmiddels al mijn cijfers terug en daar ben ik zeer tevreden mee.

In Nederland heb ik het de laatste maanden heel rustig aangedaan, ik hield me eigenlijk alleen bezig met muziek en met leuke dingen doen met vriendinnen en vriendlief, maar volgende week begin ik (gelukkig) aan een stage bij de gemeente Utrecht op de afdeling internationale zaken. Daar ga ik me onder andere bezighouden met het netwerk van Chinese en Indiase bedrijven/organisaties in Utrecht en met de organisatie van het Utrechtse mensenrechtencafé. Zo ga ik van niks te doen naar 36 uur per week werken gedurende vier maanden, heel spannend, maar ik heb er heel veel zin in! Daarnaast ben ik druk bezig met het enorme gedoe wat het zoeken van een master met zich meebrengt.

Ik wil jullie allen bedanken voor de lieve en positieve reacties in alle weken dat ik mijn blog schreef, dat heeft me echt goed gedaan en zal ik zeker gaan missen! Ik weet dat sommigen het enorme lappen tekst vonden (deze is geen uitzondering, maar hee! het is de laatste ;)), maar ik vond het erg leuk om te doen. Wie weet schrijf ik in de toekomst nog wel een andere blog (of een boek, want als iedereen die mijn blog heeft gelezen ook mijn boek leest, ben ik in ieder geval binnen ;)).

Au revoir tout le monde et à bientôt,

Bisous,

Annemiek