L'histoire continue...

Lieve allemaal,

Het is alweer een (hele hele) tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Inmiddels ben ik alweer een tijdje veilig en wel in Nederland en houd ik mij met hele andere dingen bezig dan stedentrippen in Parijs. Maar ik heb nog wel het één en ander te vertellen over mijn laatste weekjes Parijs en mijn verdere plannen. Ik moet natuurlijk nog even een mooi eindje breien aan mijn blogavontuur. Best maf dat daar een eind aan komt, maar mijn leven in het kleurloze 't Harde is toch heel wat minder sprankelend dan in Parijs. Ik zal jullie maar niet blijven vervelen met de roddels over onze nieuwe buurvrouw of de pas geopende supermarkt in ons werelddorp.

Laten we een paar maandjes teruggaan in de tijd. Mijn laatste blog was op 23 januari. Toen stond ik aan het begin van een hele rits bezoekers aan mij in Parijs. Eerst sprak ik nog even af met Pauline, een andere uitwisselingsstudente uit Groningen, die ik via een studievriendin leerde kennen in Parijs. Met haar heb ik nog even een crepeje gegeten op haar laatste dag in Parijs. 's Avonds heb ik voor het eerst (!) met mijn huisgenootje gegeten. Dat waren we al heel lang van plan, maar het kwam er steeds niet van door onze verschillende roosters en bezigheden. We maakten een paar zeer geslaagde (al zeg ik het zelf) wraps en het was heel gezellig.

Zaterdag kwam mijn eerste bezoeker: mijn oudste (in de zin van, die ken ik het langst, niet in de zin van, die is een oma) vriendinnetje Madeleine. Zij is een doorgewinterde parijskenner, dus we richtten ons op de nog onontdekte plekjes van de stad. Ik had al een hele lijst samengesteld van dingen die ik nog wilde zien. Ik vond dat ik aan het eind van mijn verblijf echt álles wat er toe doet, moest hebben gezien, anders ben je natuurlijk een gefaalde Parijzenaar. En ik moet bekennen: dat is uiteindelijk aardig goed gelukt! Op mijn eerste dag als echte toerist in Parijs werden we meteen als echte naïeve toeristen opgelicht. We gingen lunchen bij een heel leuk restaurantje dichtbij mijn huis, op een pleintje in quartier latin. We waren nogal onder de indruk van de knappe ober die ons hielp (ik denk achteraf dat dit vooral het probleem was: uitschakeling van denkfuncties). We bestelden ons eten, met een verse jus (stond niet op de kaart: teken 1: foute boel). Toen we klaar waren, kwam meneer charmant met een groot dienblad vol met allemaal zeer aantrekkelijk uitziende taartjes naar onze tafel. Of we misschien een dessert wilden.. (we kregen geen dessertkaart: teken 2: dubbel foute boel). Dat lieten we ons natuurlijk niet twee keer vertellen, dus kozen we allebei een taartje uit. Toen we gingen afrekenen, vielen we van ons wolkje. De jus kostte ons 8 euro per stuk en de taartjes maar liefst 9. En dan heb ik het dus niet over taartjes van een wereldberoemde patisserie. Dat meneer de charmante ober en zijn vriend de andere ober ons ook nog vierkant uitlachten, werkte ook niet echt mee. Met een bedrogen gevoel dropen we af. Voor straf moesten we die avond zelf koken (wat trouwens best lekker was hoor).

De volgende dag gingen we op zoek naar een sushirestaurantje voor de lunch. Madeleine houdt erg van sushi, maar is wel vegetarisch: nogal een uitdaging in Parijs. Uiteindelijk vonden we er gelukkig wel eentje met wat vegetarische dingetjes op de kaart. Hierna gingen we naar de jardin des plantes, een botanische tuin dichtbij mijn huis. Volgens mijn reisboekje moest dit heel mooi zijn. Het bleek echter echt de anticlimax van de eeuw. Het was natuurlijk winter, dus het was een enorm dode bedoeling. Overal stonden bordjes in de grond gedrukt met wat voor planten het moesten voorstellen, maar de ene kale dorre spriet zag er nog zieliger uit dan de andere: beetje jammer. Snel door naar de volgende locatie: la Mosquée: de grootste moskee van Parijs. Puur toevallig was er net op het moment dat wij de moskee wilden bekijken een soort viering aan de gang. We wisten niet wat het precies was, maar er waren allemaal kinderen aan het dansen en alle ouders stonden er omheen en maakten foto's. Iedereen zong een lied en het zag er allemaal heel leuk en gezellig uit. De moskee was heel mooi en er lag een mooie tuin naast. Bijzonder om zo een 'kijkje in de keuken' te krijgen.

Daarna was het tijd voor iets wat wij al lang van tevoren samen hadden afgesproken: een bezoekje brengen aan de wereldberoemde patisserie la Durée, waar het er zo mooi uitziet dat je alles wel wil opeten. La Durée is het eerste huis dat het dure koekje le macaron maakte. Het is er heel chique en er staan altijd rijen, eentje om lekkernijen aan te schaffen, en eentje om een tafeltje in het restaurant te bemachtigen. Madeleine en ik werden in een soort bibliotheekachtige kamer geplaatst waar we allebei een kannetje thee en een (peperduur) gebakje bestelden. Maar het is zo lekker en zo leuk om te doen dat je dat er wel voor over hebt. Je zit dan ook tussen de rich and famous van Parijs (en toeristen natuurlijk). Hierna kon natuurlijk de disneywinkel ook niet ontbreken (ja ik weet het, ik ben best vreemd dat ik daar iedereen mee naartoe neem). Madeleine vond het daar vooral leuk om (tot ergernis van de winkelmedewerker) op een knopje te drukken, waardoor er een (uiterst irritant) muziekje door de winkel schalde. Die avond wilden we uit gaan, maar uiteindelijk hadden we het zo gezellig met onze stokbroodjes en flessen wijn op mijn kamer dat we een filmpje keken en thuis bleven.

De dag erna gingen we naar Musée d'Orsay, één van mijn favoriete plekken in Parijs. Dit is een museum gevestigd in een oud station en het gebouw is minstens net zo mooi als de kunst die erin staat. Daarna was het alweer tijd voor Madeleine om de trein terug te pakken naar Nederland. Ik had een avondje vrij, want de dag erna kwam mijn middelbare school vriendin Rosanne alweer. Rosanne was nog nooit in Parijs geweest, en als een heuse reisleidster vond ik dat ik haar wel alles moest laten zien. We wandelden een beetje rond in het gebied rond la Sorbonne en de Seine. We namen een kijkje in de Notre Dame, waar net een soort mis bezig was. Rosanne was vooral erg onder de indruk van de nonnen, want die had ze nog nooit in het wild zien rondlopen. Daarna gingen we (natuurlijk!) naar de Eiffeltoren, want ook al vind ik dat ding best wel overschat, je moet hem wel gezien hebben als je naar Parijs gaat.

In Parijs heb je het grootste openbare fietsensysteem ter wereld. Je kunt een kaartje kopen en als je de fiets vervolgens binnen een half uur op een ander punt weer inlevert, kost dit je verder niks. Het is echt één van de leukste manieren om een stad te ontdekken, aangezien je veel meer ziet dan met de metro, en veel minder last van je benen krijgt dan als je lopend gaat. Dus dat leek me wel een goed plan om met Rosanne te doen! We lunchten bij 'Paul' een keten die je op veel plekken in Parijs vindt, waar je heel lekkere en betaalbare broodjes (en ook vooral toetjes!) kunt krijgen. We gingen naar warenhuis Lafayette, heel indrukwekkend met haar plafond en balkonnetjes, waar de allerduurste merken hun mooiste dingen verkochten. Hierna gingen we bij het vallen van de avond richting de Sacre Coeur, waar je een heel mooi uitzicht hebt over de stad. We vonden toevallig een heel schattig Italiaans restaurantje, gerund door echte Italianen (jaja!), waar je heerlijk kunt eten.

De volgende keer zal ik verder vertellen over mijn avonturen in Parijs. Voor wie het zich afvraagt, momenteel ben ik werk- en studieloos en op zoek naar een stage (of eventueel baantje) tot de zomer. In september ga ik beginnen met een master (die ik ook nog moet kiezen). Dus nog genoeg te bedenken en uit te zoeken! Gelukkig kom ik met het mooie weer mijn dagen nu wel door. Voor wie nog ideeën of tips heeft, ik hoor het graag!

Bisous,

Annemiek